بدهی در حسابداری چیست ؟

بدهی (Liability) در حسابداری به معنای میزان پولی است که یک شرکت میبایست به شرکت های دیگر پرداخت کند. در واقع به معنای ادعای شرکت های دیگر نسبت به دارایی های شرکت تعریف می‌شود. به عبارت دیگر در صورت عدم توانایی یک شرکت در پرداخت بدهی‌های خود طلبکاران آن شرکت حق مصادره اموال شرکت را دارند. اکثر قوانین دولتی نیز به طلبکاران اجازه می دهد که بدهکارها را مجبور به فروش دارایی ها کنند تا پول نقد کافی برای پرداخت بدهی‌های خود را داشته باشند.

تامین مالی از روش بدهی اغلب برای تامین مالی عملیات یا انبساط استفاده می شود. این بدهی‌ها معمولا به دلیل افزایش توانایی شرکت برای انجام معاملات تجاری مانند خرید کالاها و خدمات بوجود می آیند. به عنوان مثال، یک شرکت به دنبال خرید یک ساختمان معمولا از یک وام مسکن استفاده میکند تا اینکه به طور مستقیم همه هزینه های آن را پرداخت کند. از آن پس شرکت، به بانک در زمینه بازپرداخت وام متعهد میشود.

حساب های بدهی دارای یک تراز اعتباری هستند. این به این معنی است که موارد ایجاد شده در سمت چپ (اعلان های بدهی) یک تراز حساب به شکل T، توازن حساب را کاهش می دهد در حالی که موارد ایجاد شده در سمت راست تراز (اعلان های اعتبار) باعث افزایش توازن حساب می شود.

حساب های اعتباری دارای تعادل اعتباری هستند. این به این معنی است که نوشته های ایجاد شده در سمت چپ (اعلان های بدهی) یک حساب T تعهد، حساب کاربری حساب جاری را کاهش می دهد در حالی که نوشته های مجاز در سمت راست ایجاد شده (اعمال اعتبار) باعث افزایش تعادل حساب می شود.

انواع حساب های بدهی چیست؟

انواع مختلفی از حساب های بدهی وجود دارد، گرچه اکثر سیستم های حسابداری این حساب ها را به دو دسته اصلی تقسیم می کنند: جاری و غیر جاری. بدهی‌های جاری بدهی‌هایی هستند که نقطه سررسید آن ها در طول سال جاری است، در حالی که بدهی‌های غیر جاری، بدهی هایی هستند که نقطه سررسید آن ها در آینده بیشتر از یک سال قرار دارد. در اینجا چند نمونه از بدهی های جاری و غیر جاری را بیان میکنیم:

بدهی های جاری

حساب پرداختنی: بسیاری از شرکت ها موجودی انبار خود را با توجه به اعتبار خود نزد فروشندگان و تأمین کنندگان تامین می کنند. هنگامی که تامین کننده محصولی را ارائه می دهد، معمولا این شرکت خریدار 30 روز برای پرداخت هزینه آن فرصت دارد. این وظیفه برای پرداخت به عنوان حساب قابل پرداخت یا حساب پرداختنی (Payable accounts) بیان میشود. معمولا برای تسویه اینگونه حساب ها نیاز به نوشتن قرارداد های دقیق نیست و شرکت ها برای پرداخت اینگونه حساب ها به صورت کلامی نیز با یکدیگر توافق می کنند.

هزینه های جمع آوری شده: از آنجایی که دوره های حسابداری به ندرت پس از یک دوره هزینه تمام می شود، شرکت ها اغلب هزینه ها را متحمل می شوند (برای خرید وسایل و ابزارهای مورد استفاده در پروژه)، اما تا دوره بعدی حسابداری به آن ها پرداختی صورت نمی گیرد. در بیشتر مواقع این هزینه ها بدهی هایی را برای شرکت به وجود می آورد. به عنوان مثال صورتحساب ابزار ماه جاری معمولا به دلیل انجام پروژه هایی است که موعد تحویل آن ها در ماه بعد است. کارفرما زمانی که پروژه را تحویل گرفت با شرکت تسویه حساب میکند بنابراین ممکن است مقداری از بدهی های شرکت هم زمان تسویه حساب بازپرداخت شوند.

بدهی های غیر جاری

اوراق قرضه پرداختنی: بسیاری از شرکت ها تصمیم می گیرند که اوراق قرضه به مردم بفروشند تا بتوانند رشد آینده را تامین کنند. اوراق قرضه اساسا قراردادی است برای پرداخت به دارندگان این اوراق (مبلغ صورت به علاوه سود) در تاریخ رسیدن آن هاست و تقریبا همیشه بدهی های غیر جاری است.

یادداشت های پرداختنی: یادداشت پرداختنی یک قرارداد بلند مدت برای قرض گرفتن پول از یک شخص دیگر است. رایج ترین یادداشت های قابل پرداخت عبارتند از وام های رهنی و یادداشت های شخصی.

پیش پرداخت ها: پیش پرداخت ها از بدهی های دیگر کمی متفاوت است، زیرا قرض گرفتن مستقیم را شامل نمی شود. پیش پرداخت زمانی حاصل می شود که یک خریدار هزینه یک کالا یا خدمات را به شرکت پرداخت میکند اما کالا یا خدمت خود را دریافت نکرده است. در این حالت شرکت باید میزان بدهی خود را به طور دقیق مشخص کند زیرا در قبال تحویل کالای خریداری شده به مشتری مسئول است.